جاهای دیدنی کامبوج که هرگز نباید از دست بدهید

کامبوج از آن کشورهایی است که می‌تواند هر سلیقه‌ای را راضی کند. حتی اگر تنوع بی‌نظیر جاهای دیدنی کامبوج را هم نادیده بگیریم، سفر به این کشور برای ما ایرانی‌ها می‌تواند بسیار جذاب باشد. آب و هوای استوایی، معابد بودایی، غذاهای دریایی و سواحل رویایی، گشت و گذار در جاهای دیدنی کامبوج را برای ما ایرانی‌ها هیجان‌انگیز و پرماجرا می‌کند. با مجله گردشگری سفرزون همراه باشید تا مکان‌های دیدنی و جاذبه‌های توریستی این کشور را به شما معرفی کنیم:

انکگور وات، یکی از حیرت‌انگیزترین جاهای دیدنی کامبوج

وقتی می‌خواهیم از جاهای دیدنی کامبوج حرف بزنیم اولین جایی که به ذهن می‌رسد انگکور وات است. بزرگترین بنای مذهبی دنیا که مجموعه‌ای است از معابد در دل جنگل‌ها و مزارع کشاورزی کامبوج. این مجموعه زیبا و مبهوت‌کننده که در فهرست میراث فرهنگییونسکو هم ثبت شده است، به خاطر برج‌های سر به فلک کشیده، مناره‌های مرتفع، طراحی بی‌نظیر ستون‌ها و حکاکی‌های زیبا و متنوعش یکی از زیباترین نمادهای فرهنگ و هنر کامبوج است.

بر دیوارهای این بنای بزرگ، در حدود ۳۰۰ نقش فرشته‌های آسمانی یا آسپار حکاکی شده است که دیدن تنوع بی‌نظیرشان هوش از سر هر بازدیدکننده‌ای می‌برد. قدمت این مجموعه به قرن دوازدهم بازمی‌گردد و عظمت آن نمادی از کوه المپ است. اگر با تور به کامبوج سفر کنید حتما یکی از مقاصد گردشگری شما انگکور وات خواهد بود. برای بازدید از این مجموعه که در نزدیکی شهر سیم ریپ واقع است باید ورودیه پرداخت کنید و حداقل چند ساعتی زمان بگذارید. برای غرق شدن در تاریخ بزرگترین شهر جهان در قرون وسطی و دیدن جاهای دیدنی کامبوج چند ساعت هم کم است.

پنوم پن ، پایتخت پرتنوع و زیبای کامبوج

موه ملی کامبوج از بهترین جاهای دیدنی کامبوج

تصور نمی‌کنم که به کامبوج سفر کنید اما نخواهید به پایتخت آن سری بزنید. شهری سرزنده و شاداب با هتل‌ها و رستوران‌های شیک و بازارهای محلی. شهری که می‌توانید با قدم زدن در آن با زندگی مردم محلی بیشتر آشنا شوید. شهری در ساحل رودخانه تونله ساپ با چشم اندازهای دیدنی. چند روزی زمان نیاز است تا بتوانید درست و حسابی شهر زیبای پنوم پن را بگردید.

برای اینکه حسابی از گشت و گذار در پنوم پن لذت ببرید چند ساعتی را صرف چرخیدن در بازارهای محلی این شهر کنید. زندگی و معاش ساده مردم را ببینید و خوراکی‌های سنتی کامبوج را تست کنید. به موزه ملی کامبوج هم سری بزنید و در تاریخ تیره و روشن این کشور سرک بکشید. یک غروب را هم به قدم زدن در خیابان سیوسووات کی که درست در کنار رودخانه تونله ساپ است اختصاص دهید، از تماشای غروب آفتاب و اجرای هنرهای خیابانی لذت ببرید و شکم‌گردی کنید. دیدن از کاخ سلطنتی پنوم پن و جزیره کو داچ هم که دیگر از اوجب واجبات است.

کاخ سلطنتی پنوم پن ، نمادی از قرن‌ها اشرافیت در کامبوج

یکی از جاهای دیدنی کامبوج که در پنوم پن به هیچ وجه نباید از دست بدهید کاخ سلطنتی این شهر است. در کاخ سلطنتی پنوم پن که بیشتر مراسم ملی و سلطنتی این کشور هم در آن برگزار می‌شود، هر آنچه می‌بینید سلطنتی و بسیار زیباست. در این کاخ، معبد نقره هم واقع شده است که گنجینه پرارزشی از طلاها، مجسمه‌ها و آثار هنری با شکوه کامبوج است. کف تالار این معبد تماما از نقره ساخته شده و دیوار داخلی حیاط این معبد با یک نقاشی دیواری نفیس از اسطوره رامایانا

خانه مرعشی ؛ نگین خانه‌های شوشتر

شوشتر شهری در جنوب غربی ایران و استان خوزستان است که تاریخ سکونت در آن به بیش از پنج هزار سال قبل بازمی گردد. این قدمت بی‌نظیر باعث شده تا شهر از جاذبه های تاریخی و معماری‌های جذابی برخوردار باشد و از مقاصد گردشگری ارزشمند ایران به شمار رود. خانه مرعشی از بهترین نمونه‌های معماری دوره قاجار در شوشتر است که می‌توانید در سفر نوروزی خود به استان خوزستان از آن بازدید کنید. پس با مجله گردشگری سفرزون همراه باشید تا شما را بیشتر با این خانه چشم‌نواز تاریخی آشنا کنیم.

خانه مرعشی یکی از خانه‌های تاریخی و زیبای موجود در بافت کهن شوشتر است که در در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است. قدمت این خانه تاریخی به دوره قاجار بازمی گردد و برای سید محمد حسن مرعشی ساخته شده است تا به همراه خانواده‌اش در آن زندگی کند. خاندان مرعشی تا چندین سال قبل هم در این خانه سکونت داشته‌اند، تا اینکه شهرداری شوشتر این خانه را خریداری کرد. امروزه این خانه به دفتر پایگاه میراث جهانی سازه های آبی تبدیل شده است.

ورود به خانه تاریخی مرعشی

برای دیدن این خانه باید قدم به یکی از محله های قدیمی شوشتر بگذارید. این خانه در حریم مجموعه آبشارهای شوشتر و دویست متری بقعه عباس از دور نمایان است. حتی می‌توانید از پله‌های ضلع غربی مجموعه‌ آبشار نیز به این خانه دسترسی یابید. خانه مرعشی دارای دو مجموعه حیاط است. اولی در جلوی عمارت قرار داشته و چشم‌اندازی وسیع و فوق العاده به مجموعه باستانی شوشتر دارد. پس از عبور از در چوبی و بزرگ به حیاط دوم خواهید رسید که کوچک‌تر است و باغچه ای با چند نخل کوچک و بزرگ درون آن قرار دارد. دورتادور آن‌را نیز اتاق‌ها احاطه کرده‌اند.

سرگذشت خانه تاریخی مرعشی

این بنا در ابتدا نمایی ویلایی داشت و در اطراف آن هیچ حصار و یا دیواری دیده نمی‌شد. خانواده مرعشی مدتی در این خانه زندگی کردند تا اینکه بعدها در زمان پهلوی تصمیم گرفتند قسمت‌هایی را به آن افزوده و خانه را بزرگ‌تر کنند. برای این منظور، یک حیاط جنوبی به این خانه اضافه و در آن اتاق‌هایی ساخته شد. از آنجا که خانه مرعشی ویژگی های معماری و تاریخی برجسته ای دارد بعد از مدتی در سال ۱۳۸۴ میراث فرهنگی این خانه تاریخی را از شهرداری خریداری کرد.

معماری خانه تاریخی مرعشی  

 این خانه ۱۴۲۶ مترمربع مساحت دارد و در ۳ طبقه ساخته شده است. طبقهٔ اصلی در همکف قرار گرفته و دو طبقه دیگر در زیرزمین بنا واقع شده‌اند. از خصوصیات منحصر به فرد زیرزمین این خانه که در اصطلاح آن را شوادون می‌نامند ثابت ماندن دما در تمامی روزهای سال بوده است. این خانه در دو سبک معماری قاجاری و پهلوی ساخته شده و به نظر می آید که قسمت قاجاری آن توسط حاج محمد تقی معمار ساخته شده باشد. وی از معماران برجسته شهر شوشتر در دوره قاجار بود و همه خانه های مهم را او ساخته است. معماری قسمت هایی از خانه که در زمان پهلوی ساخته شده به عهده استاد محمد علی هدایت بوده است.

این خانه تزئینات آجرکاری زیبایی به شیوه‌ دزفولی دارد که ظاهری باشکوه و مجلل به خانه داده است. این نوع آجرکاری که متناسب با شرایط اقلیمی منطقه است در اصطلاح محلی آجرکاری خوون چینی گفته می شود. خوون چینی، نقوش تزئینی با آجر است که اغلب در ورودی و نماهای خانه به‌کار می‌رود. خانه‌ی مرعشی یکی از شاخصه‌های اصیل معماری شوشتر است، چرا که برای فصل‌های مختلف سال قسمت‌های متفاوتی را مانند سکو و ایوان برای بهار و پائیز

بازار تجریش تهران ؛ حال و هوای عید در محبوب‌ترین بازار شمال تهران

کمتر جاذبه‌ای می‌توان یافت که هم حسی از تاریخ با خود داشته باشد و هم شور و حال زندگی روزمره را! اما بازارهای سنتی این‌گونه اند و همواره محبوب و دوست داشتنی؛ چه برای ساکنین شهر و چه برای گردشگران. بازار تجریش تهران هم یکی از همان محبوب‌های دوست داشتنی در قلب شمیرانات تهران است و همیشه توجه گردشگران زیادی را به سوی خود جلب می‌کند. در گشت و گذار امروزمان سری به بازار تجریش تهران می‌زنیم تا هم برای خریدهای عید برنامه ریزی کنیم و هم با گرفتن انرژی مثبت به استقبال سال نو برویم. با مجله گردشگری سفرزون همراه باشید.

بازار تجریش تهران

بازار بزرگ تجریش یکی از بهترین و جذاب‌ترین بناهای تاریخی تهران است که از یک طرف به میدان تجریش و از سمت دیگر به امام‌زاده صالح و کوچه‌ پس کوچه‌های اطراف آن محدود می شود. بازار تجریش که بازار تاریخی شمیران محسوب می شود همچنان بافت قدیمی خود را حفظ کرده و به صورت سرپوشیده دو محله سرپل و تجریش را به هم وصل می‌کند. امامزاده صالح از مراکز عمده مذهبی در شمال تهران بوده که نقش بسیار مهمی در شکل گیری این بازار و تکیه تجریش داشته است.

تجریش ؛ قلب شمیرانات تهران

 محله تجریش از جمله محلات قدیمی و مرکزی شمیرانات، در منطقه ۱ شهرداری تهران قرار دارد. بزرگ‌‌ترین آبادی اطراف تهران که سریع تر و پرشتاب‌تر از سایر آبادی‌های پیرامون تهران در دل شهر جای گرفت و به سرعت هم جذاب شد، تجریش یا شمیران است. شمیرانات دارای گذشته‌ای طولانی نیست، از زمانی که تهران به‌عنوان پایتخت انتخاب شد، شمیران به علت آب و هوا و باغ‌های فراوانش به‌صورت تفریحگاه مردم درآمد. امروزه هم میدان تجریش به‌دلیل وجود امامزاده صالح و بازار تجریش، پررفت‌ و‌ آمدترین میدان شمال شهر است.

بازار تجریش ؛ قدیمی‌ترین بازار شمال تهران

 بازار بزرگ تجریش قدیمی‌ترین بازار شمال تهران است که علاوه بر زیبایی‌های معماری و بصری، نیازهای روزانه و بعضاً خاص مراجعین را برطرف می‌کند. حضور متمرکز انواع و اقسام مغازه‌ها و فروشگاه‌ها که همگی کالاهای متفاوتی می‌فروشند جالب توجه است. این بازار دارای راهروها و انشعابات بزرگ و کوچکی است که به وسعت و گستردگی آن می‌افزاید. بازار تجریش مغازه‌های بسیاری را در خود جای داده و جالب اینکه نام مغازه‌ها با کاشی‌کاری بر سر در آنها حک شده است. با توجه به نزدیکی به دربند و کاخ‌های سعدآباد و نیاوران و قرار گرفتن در جوار حرم امامزاده صالح، این بازار تاریخی همه روزه میزبان تعداد زیادی از گردشگران داخلی و خارجی است.

تکیه تجریش

این بازار همانند تمامی بازارهای سنتی دارای مسجد و تکیه بوده و از سوق‌های کوچکی تشکیل شده‌ است. تکیه بزرگ تجریش که یکی از قدیمی‌ترین تکیه‌های شهر تهران محسوب می‌شود، در قلب این بازار واقع‌شده است. این تکیه سابقه‌ای حدود ۲۰۰ ساله دارد و به زمان قاجار برمی‌گردد و مراسم عزاداری‌‌های ماه محرم و دهه فاطمیه به‌صورت باشکوه در آن برگزار می‌شود. بازار میوه و تره‌بار ادامه مطلب...

سانتورینی ، جزیره‌ا‌ی رؤیایی در آب‌های اژه

سانتورینی جزیره‌ای زیبا در ۲۰۰ کیلومتریِ جنوب شرقیِ یونان و یکی از محبوب‌ترین و پرطرفدارترین مقاصد گردشگری این کشور است. این جزیره در دریای اژه قرار دارد و با نام قدیمی ثرا (Thera) یا  نام رسمی ثیرا (Thira)  نیز شناخته می‌شود. جزیره‌ی سانتورینی بر اثر فعالیت‌های آتشفشانی در منطقه ایجاد شده است. چشم‌اندازهای طبیعی بی‌نظیر و متنوع جزیره، آب و هوای مطبوع آن و زیبایی دریای اژه باعث شده که سانتورینی به مقصدی رؤیایی برای گردشگران تبدیل شود.

سانتورینی

تضادهای رنگی که در سانتوری وجود دارد، نظیر صخره‌های سیاه رنگ در کنار خانه‌های سفید رنگ، باعث می‌شود که در این جزیره همه چیز را پررنگ‌تر احساس کنید. خانه‌های سفید با سقف‌های گنبدی شکلِ آبی رنگ که گویی به تخته سنگ‌های جزیره چسبانده شده‌اند، جلوه‌ای رؤیایی و خیال‌گونه به آن می‌بخشد. برای آشنایی بیشتر با جزیره‌ی سانتورینی با مجله گردشگری سفرزون همراه باشید تا به یونان رفته و از نزدیک با جاذبه‌های این جزیره‌ی زیبا آشنا شویم.

نگاهی به تاریخچه‌ی سانتورینی

جزیره‌ی سانتورینی بزرگترین جزیره از مجمع الجزایر سیکلادس است که تقریباً بین آتن و کرت قرار دارد. امروزه این جزیره مانند یک هلال ناقص به نظر می‌رسد، اما جزایر کوچکی که در اطراف آن وجود دارند گواهی بر این حقیقتند که سانتورینی زمانی جزیره‌ای به شکل دایره بوده است.

حدود ۳۶۰۰ سال پیش یک فوران آتشفشانی باعث شد که مرکز جزیره به زیر آب برود و یک دهانه آتشفشانی با صخره های بسیار عظیم و بلند در امتداد ضلع شرقی جزیره برجای گذارد. یکی از نظریه‌هایی که برای نابودی تمدن مینوسی‌ها (نخستین تمدن بزرگ اژه‌ای) وجود دارد، همین فعالیت آتشفشانی است. در قرن‌های بعد، یونانی‌ها بر روی این صخره‌ها و لبه‌های تیزِ حاصل از آتشفشان، روستاهایی را بنا کردند. آنچه که اکنون به عنوان سانتورینی شناخته می شود. در حال حاضر ۱۳ روستا در سانتورینی وجود دارد.

در سانتورینی از چه جاهایی دیدن کنیم؟

جزیره‌ی سانتورینی دیدنی‌ها و جاذبه‌های فراوانی دارد که چند نمونه از معروف‌ترین و مهم‌ترین‌های آن را معرفی خواهیم کرد.

• فیرا، مرکز جزیره‌ی سانتورینی

• شهر فیرا (Firá) که ثیرا (Thira) نیز نامیده می‌شود، مرکز جزیره‌ی سانتورینی و مهم‌ترین شهر آن است. فیرا در لبه‌ی غربیِ جزیره و در بالای بخش صخره‌ای دهانه‌ی آتشفشان قرار گرفته است. آنچه بیش از همه باعث جذابیت این شهر می‌شود، چشم‌انداز وسیع و خیره‌کننده‌ای است که از مناظر اطراف دارد. همچنین می‌توانید در کوچه‌های دل انگیز و پر پیچ و خم آن قدم بزنید و از تماشای خانه‌های سفید رنگ با تراس‌های زیبا و گنبد آبی کلیساهایی که در ارتفاع ۳۰۰ متری دهانه‌ی آتشفشان قرار گرفته‌اند، لذت ببرید و غروب زیبای خورشید در مدیترانه را به نظاره بنشینید. گردشگری اصلی‌ترین صنعت در فیرا است و بیشتر ساختمان‌های آن را کافه‌ها، رستوران‌ها، آپارتمان‌های اجاره‌ای، هتل‌های بزرگ و کوچک، فروشگاه‌ها و مغازه‌های خرید سوغاتی تشکیل می‌دهند.

  • اویا (Oia)

  اویا یکی از معروف‌ترین روستاهای جزیره‌ی سانتورینی است که در ۱۲ کیلومتری ساحل فیرا قرار دارد. برای پیمودن این فاصله، یک مسیر پیاده‌روی ۳ ساعته را باید طی کنید تا به اویا برسید. از جاذبه‌های اصلی روستا می‌توان به خانه‌های ساخته شده بر روی صخره‌ها و منظره‌ی زیبای غروب آفتاب اشاره کرد. اقتصاد این منطقه

خیابان ولیعصر تهران ؛ طولانی‌ترین خیابان ایران

حتماً تا به حال نام بلندترین خیابان تهران، ایران و خاورمیانه را شنیده‌اید. خیابانی مشجر به درازای ۱۸ کیلومتر که جنوب پایتخت را به شمال باصفای آن پیوند می‌زند. اگر چند ساعتی را به قدم زدن در لابه‌لای چنارهای سر به آسمان ساییده‌اش بگذرانید، متوجه حس و حضوری اصیل و وصف‌ناپذیر خواهید شد. حسی که شور و حال زندگی را به پهنه‌ای از سنگ‌فرش‌های تاریخ گره زده است. خیابان ولیعصر ، دوست‌داشتنی و دل‌انگیز، همچون قطاری از میدان راه‌آهن تهران، راهش را آغاز می‌کند تا با طی کردن طول پایتخت، به ییلاق‌های شمیرانات و تجریش برسد. امروز در مجله گردشگری سفرزون می‌خواهیم گذرمان را به این خیابان مشهور بیندازیم تا ببینیم چه ناگفتنی‌هایی برایمان دارد.

هنگامی که پیترو دلاواله، گردشگر ایتالیایی در کتابش نوشت: “تهران شهر چنارهاست” احیاناً از خیابان ولیعصر کنونی بازدید کرده بود! خیابانی که این روزها دیگر شبیه گذشته‌های دورش نیست، اما هنوز نبض کلانشهر بزرگ را در دست دارد. دو صف طولانی از چنارهای تنومند، در دو طرف خیابان قد علم کرده و علاوه بر زیبایی و آراستن خیابان وظیفه سالمسازی آن را نیز به عهده دارند. دو نهر آب نیز در پای این درختان استوار، جاری گردیده تا در کنار سیراب کردنشان، طراوت و شادابی خیابان را نیز تکمیل کنند. شاید این روزها، در میان هیاهوی شهر با وجود انبوه فروشگاه‌ها، کافه‌ها و رستوران‌ها، کمتر به حواسمان به اصل خیابان باشد. اما خیابان ولیعصر همیشه به این شکل نبوده است.

خیابان ولیعصر دارای تاریخچه‌ای نه چندان دور!

 

قدیم‌ترها، خیابان ولیعصر کنونی، ترکیبی از خیابان‌های کوچک‌تر در فراز و نشیب رشته کوه البرز بود که کم و بیش درختان چنار هم در امتدادشان قرار داشت. اما به گفته عبدالله مستوفی، در کتاب خاطراتش روزی رضا شاه پهلوی تصمیم می‌گیرد خیابانی بسازد که قصر تابستانه‌اش در شمال تهران را به کاخ زمستانی مرمر در جنوب پایتخت متصل کند. و این‌گونه می‌شود که «جاده مخصوص پهلوی» به عنوان طولانی‌ترین مسیر ارتباطی درون‌شهری متولد می‌شود. در زمان محمدرضا شاه نام این جاده که بعدها آسفالت شد، به خیابان پهلوی تغییر نام می‌دهد.

چون در آن دوره منطقه شمیرانات بیش‌تر چهره‌ای ییلاقی داشت، این گذرگاه نیز به گونه‌ای جاده‌ای بود که از میان تپه‌ها می‌گذشت. جاده مخصوص پهلوی تا سال ۱۳۲۰ اختصاصی بود و مردم از جاده قدیم شمیران به تجریش می‌رفتند. خاصان، درباریان، وزیران، سفرا و نظامیان که دستور شرفیابی به آنان ابلاغ می‌شد از جاده مخصوص تردد می‌کردند. پس از شهریور ۱۳۲۰، این سد شکست و این جاده عمومی شد. خودرو‌های متفقین و سپس مردم از این جاده عبور کردند، اما سال‌ها گذشت تا جاده پهلوی به صورت خیابان پهلوی درآمد.

خیابان ولیعصر؛ در محاصره چنارهای استوار

این جاده با ردیف‌ چنارهای منظم در دو سوی آن شناخته می‌شد. از آنجایی که چنار با آب و هوای تهران بسیار سازگار است، در ابتدا دو طرف خیابان ولیعصر را چنار کاشتند. همان زمان برای آبیاری آن‌ها در سه راه زعفرانیه دو حلقه چاه حفر کردند. در زمان رضاشاه در خیابان پهلوی به فاصله هر دو متر، یک چنار و بین هر دو چنار یک بوته گل سرخ کاشتند؛ بنابراین در دو سوی مسیر ۱۸ کیلومتری خیابان مجموعاً ۱۸ هزار چنار کاشته شد. وجود این چنارها یک مشخصه هویتی به خیابان ولیعصر داده و آن را به شکل یکی از زیباترین خیابان‌های دنیا درآورده است.

خیابان ولیعصر از گذشته تا به امروز

خیابان پهلوی سابق در طول سال‌های ۱۳۳۲ تا ۱۳۵۵ شکل امروز را یافت و از حالت بیابانی خارج شد و به طولانی‌ترین خیابان پایتخت بدل شد. در سمت چپ خیابان تأسیسات تلویزیون دولتی ایران سر به آسمان کشید. چندین هزار فروشگاه و ده‌ها رستوران و کافه رستوران پدید آمد. مردم در کوچه‌ها و خیابان‌های اطراف برای خود ویلا ادامه مطلب...

کوه ­های گل ­افشان ، جوشش شگفت‌انگیز زمین

سرزمین ایران شگفتی‌­های منحصر­به‌­فرد کم ندارد. در هر گوشه‌­ای از سرزمین­‌مان دیدنی­‌هایی وجود دارد که در جهان یگانه‌­اند و از وجودشان بی­‌خبریم.  یکی از این شگفتی‌­ها در جنوب شرقی ایران و در محلی بسیار عجیب قرار دارد، جایی که دریا و کویر به هم می­‌رسند. کویر و دریا در کنار هم منظره­ای بی­‌نظیر و زیبا ایجاد کرده­‌اند، حال به این منظره فراموش‌­نشدنی یک پدیدۀ طبیعی یعنی چاله­‌ای که گل از آن فوران می­‌کند را هم اضافه کنید. نتیجه، فضایی‌ خار‌‌ق­ العاده خواهد بود که یکی از به‌­یادماندنی­‌ترین سفرهایتان را رقم خواهد زد. در این مطلب مجله گردشگری سفرزون می­‌خواهیم درباره این جاذبه شگفت­‌انگیز یعنی کوه ­های گل ­افشان چابهار برایتان بگوییم.  اگر عاشق سفر به جاهای خاص و متفاوت هستید این مطلب را بخوانید و برای سفر هیجان­‌انگیزتان برنامه­‌ریزی کنید.

کوه ­های گل ­افشان چابهار

کوه ­های گل ­افشان ، گِل­پاشی در مرز کویر و دریا

یکی از جاذبه­‌های حیرت‌­ا‌نگیز شهرستان چابهار کوه­‌های گِل­پاش است. مهم­ترین کوه گل­پاش در منطقه­‌ای به نام بندر تنگ در نزدیکی کُنارک قرار دارد. ارتفاع کوه گل افشان بندر تنگ حدود ۱۰۰ متر است و قطر قاعده کوه هم در همین حدود است. همان­طور که گفتیم بندر تنگ جایی است که دریا و کویر به هم می­‌رسند و به همین دلیل دور تا دور کوه را بیابان احاطه کرده است.

برای رسیدن به کوه باید از چاله‌­ای ۲ متری که در فاصله ۲۰۰ متری کوه وجود دارد عبور کرد. اگر فصل بارندگی نباشد بالا رفتن از کوه کار سختی نیست. به بالاترین نقطه کوه که برسید چاله­‌ای پر از گل به قطر یک متر و عمق نیم مترمی‌بینید. در هر دقیقه حباب­‌های گل درست می­‌شوند و با صدای شبیه ترکیدن حباب می‌­ترکند و گل به اطراف پرتاب می­‌شوند. در کنار کوه گل­ افشان دو کوه دیگر با ارتفاع کمتر وجود دارند که در گذشته گل­ افشان بوده‌­اند. از دهانه­‌های این کوه­‌ها هر ۱۰ تا ۱۵ دقیقه یک­بار گل خاکستری رنگی به طرف دامنه­‌ها سرازیر می­‌شود .

کوه ­های گل ­افشان در گویش اهالی استان سیستان و بلوچستان و هرمزگان نام­‌های متفاوتی دارند. اهالی منطقه گواتر آن­ها  را «جلگه دشتیاری»، مردم شرق بلوچستان «بوتن» و اهالی چابهار، کهیر و زرآباد گل ­افشان را «گل­پاشان» و «ناپک» می­‌نامند که به معنای «ناف زمین» یا «ناف دریا» است. اهالی شرق هرمزگان هم به گل­پاش «آب باد» می‌­گویند. در مجموع ۲۰ گل­ افشان در جنوب شرق ایران وجود دارد که مهم­ترین گل­پاش این کوه واقع در بندر تنگ است.

حاصل اتفاقات عجیب و غریب زمین

در مورد علت به وجود آمدن این چشمه­‌ها دلایل مختلفی گفته شده است اما بیشتر افراد بر این موضوع اتفاق نظر دارند که به علت نزدیک بودن این منطقه به اقیانوس هند، پوسته زمین در این ناحیه شکل خاصی دارد. در واقع در زیر این منطقه پوسته اقیانوس با شیب خیلی تندی داخل زمین فرو می­‌رود که فشار زیادی به پوسته زمین وارد می­‌کند. فشاری که ایجاد می­‌شود باعث خارج شدن آب و گل از زمین می‌­شود. به همین علت در این منطقه گل­ افشان‌ها و چشمه­‌های آب معدنی زیادی وجود دارد. سرد بودن گل خارج شده و وجود نداشتن بخار این ادعا را تأیید می­‌کند چرا که در مناطقی که پدیده مشابه‌ی به علت گرمای زمین و فعالیت­‌های ادامه مطلب...

آرامگاه خیام ، آمیزه‌ای از شعر، هندسه و ستاره‌شناسی

نیشابور که از شهرهای استان خراسان رضوی در شرق ایران است، یکی از اصلی‌ترین و با اهمیت‌ترین مراکز فرهنگی، تاریخی و گردشگری در شمال شرقی کشور محسوب می‌شود. حال می‌خواهیم با هم به شهر تاریخی نیشابور برویم و از آرامگاه خیام نیشابوری که از معروف‌ترین مکان‌های دیدنی و از محبوب‌ترین جاذبه‌های گردشگری این شهر است، دیدن کنیم و در مورد آن بیشتر بدانیم. با مجله گردشگری سفرزون همراه شوید تا سفری کوتاه و چند دقیقه‌ای به آرامگاه این ادیب و دانشمند مشهور ایرانی داشته باشیم.

آدرس آرامگاه خیام در نیشابور

آرامگاه خیام در جنوب شرقی نیشابور قرار دارد که برای رفتن به آنجا ابتدا باید به میدان فضل رفته و سپس وارد بلوار شهدا شوید. کمی که جلو بروید، تابلوی مربوط به باغ و آرامگاه خیام را مشاهده خواهید کرد. برای رسیدن به آرامگاه، علاوه بر ماشین شخصی یا تاکسی، می‌توانید از خطوط اتوبوس‌رانیِ مرکز شهر که به سمت این مجموعه می‌روند نیز استفاده کنید.

خیام نیشابوری، دانشمند و شاعر بلند آوازه‌ی ایران زمین

در طول تاریخِ سرزمینمان، عالمان و ادیبان زیادی ظهور یافته‌اند که بسیاری از آن‌ها به واسطه‌ی نبوغ و دستاوردهای خود در زمینه‌های مختلف علمی و ادبی شهرت جهانی دارند. غیاث الدین ابوالفتح عمر بن ابراهیم خیام نیشابوری، فیلسوف، منجم، ریاضی‌دان و شاعر بنام ایرانی، یکی از این افراد برجسته است که در اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم هجری- همزمان با حکومت سلجوقیان- در شهر نیشابور زندگی می‌کرد. گفته می‌شود که پدر او خیمه دوز بوده و از این رو لقب خیام را به او داده‌اند.

خیام به واسطه‌ی دستاوردهای مهم و بزرگی که در نجوم، ریاضیات و فلسفه داشته، از جایگاه علمی بسیار بالایی برخوردار بوده و از دانشمندان سرشناس عصر خود به شمار می‌رفته است. علی‌رغم اینکه وی از جهت علمی در مرتبه‌ی بالاتری نسبت به ادبیات قرار دارد، اما امروزه بیشتر او را از رباعیات فیلسوفانه و خردمندانه‌اش می‌شناسند. رباعیات خیام به زبان‌های فارسی و عربی است. خیام نیشابوری در سال‌های اخیر به واسطه‌ی ترجمه‌ی رباعیاتش به زبان‌های مختلف دنیا، شهرت جهانی یافته است.

تاریخ و آرامگاه

پس از گذشت چند دهه، مسئولان وقت در نهایت تصمیم گرفتند که با همکاری انجمن آثار ملی، بنایی شایسته‌تر و باشکوه‌تر بر روی آرامگاه این شاعر و عالم گرانقدر بسازند. مهندس هوشنگ سیحون به عنوان طراحِ این بنای یادبودِ جدید برگزیده شد. با توجه به نزدیکی آرامگاه خیام به امامزاده محروق، قرار گرفتن دو ساختمان بزرگ در کنار هم، چندان مناسب به نظر نمی‌رسید؛ بنابراین تصمیم بر آن شد که سازه‌ی جدید در جای دیگری از باغ احداث شود.

با بررسی‌های مهندس سیحون، ضلع شمالی باغ به عنوان مکانی مناسب برای ساخت آرامگاه جدید انتخاب شد و به تأیید انجمن آثار ملی رسید. نقشه‌ی اصلی در سال ۱۳۳۷ هجری شمسی توسط مهندس سیحون کشیده شد و برای بررسی‌های کارشناسانه در اختیار دانشکده‌ی هنرهای زیبا قرار گرفت. پس از قبول نقشه توسط آقای فروغی (رئیس وقت دانشکده‌ی هنرهای زیبا)، مهندس سیحون طرح نهایی، مراحل انجام کار، جزئیات پروژه و نحوه‌ی نظارت بر آن را به انجمن ارائه نمود. پس از انجام این مراحلِ اولیه، سرانجام ساخت آرامگاه خیام در سال ۱۳۳۸ هجری شمسی با طراحی مهندس سیحون

پارک جمشیدیه ، بوستانی زیبا با گذرگاه‌های سنگی در شمال تهران

پارک جمشیدیه که با نام بوستان سنگی جمشیدیه نیز شناخته می‌شود، یکی از معروف‌ترین و پر‌طرفدار‌ترین پارک‌های تهران است، که همه روزه بسیاری از پایتخت‌نشینان و حتی مسافران و گردشگران را به خود جذب می‌کند. در کنار شلوغی‌های پایتخت، می‌توانید ساعات آرام و لذت‌بخشی را با دوستان و عزیزانتان در این پارک زیبا بگذرانید و از طبیعت زیبای آن، در کنار امکانات خوبی که دارد بهره‌مند شوید.

پارک جمشیدیه تهران

امروز در مجله گردشگری سفرزون سری به این پارک دل‌انگیز و مصفای پایتخت می‌زنیم تا از نزدیک با جذابیت‌ها و زیبایی‌های آن آشنا شویم. با ما همراه باشید.

نگاهی به تاریخچه‌ی پارک جمشیدیه

زمینی که پارک جمشیدیه در آن قرار دارد، در گذشته متعلّق به شخصی به نام جمشید دولو قاجار بوده است. خاندان دولو از زمین‌داران بزرگ تهران و از خانواده‌های وابسته به قاجار بودند. جمشید دولو یکی از مالکان مشهور تهران بود که یکی از زمین‌های خود به مساحت ۶۹ هزار متر مربع را به همسرِ محمدرضا پهلوی بخشید.

پیش از احداث پارک جمشیدیه، قرار بود این بوستان به خانه‌ی سالمندان تبدیل شود تا افراد سالخورده بتوانند در مکانی آرام و به دور از هیاهو با هوایی پاکیزه زندگی کنند؛ اما این ایده محقق نشد. سرانجام در سال ۱۳۵۶، این منطقه به یک پارک عمومی تبدیل گردید و به نام صاحب اولیه‌ی آن نام‌گذاری شد. پس از آن، بوستان جمشیدیه که در شمالی‌ترین نقطه‌ی پایتخت احداث گردید، به سرعت به یکی از محبوب‌ترین و مهم‌ترین جاذبه‌های گردشگری تهران تبدیل شد.

طراحی اولیه‌ی پارک توسط مهندس کامران طباطبایی دیبا انجام گرفت. هرچند که با گذشت سال‌ها تغییرات فراوانی در شکل و ساختار پارک ایجاد گردید.

دیدنی‌ها و جذابیت‌های پارک

پارک جمشیدیه به گونه‌ای طراحی و ساخته شده که جذابیت و زیبایی را در هر گوشه و کنار آن خواهید یافت. در ادامه به برخی از این جاذبه‌ها اشاره خواهیم نمود.

معابر سنگی پارک جمشیدیه

استفاده از سنگ در طراحیِ بخش‌های مختلف، باعث شده که پارک جمشیدیه به بوستان سنگی جمشیدیه نیز معروف شود. هنگامی که وارد پارک می‌شوید، اولین چیزی که توجه شما را جلب خواهد کرد، معابر سنگی هستند که در بعضی از نقاط به شکل پله ساخته شده‌اند.

این گذرگاه‌های پوشیده از سنگ، در کنار درختان بلند و زیبایی که در دو سوی آن قد علم کرده‌اند؛ منظره‌ای بسیار زیبا و تماشایی ایجاد می‌کند. با قدم زدن در این مسیرهای سنگ فرش شده، می‌توانید به بخش‌های مختلف پارک بروید و از تماشای زیبایی‌های ادامه مطلب...

موزه هنرهای معاصر تهران ؛ گنجینه‌ای شگفت‌انگیز در معرض تماشا

موزه‌ها از اصلی‌ترین جاذبه‌های گردشگری در شهرهای مدرن هستند و بخشی از میراث فرهنگی و هنری یک ملت را انعکاس می‌دهند. در میان پایتخت‌های بزرگ دنیا نیز، شهر شلوغ و پرهیاهوی تهران محل خوبی برای موزه‌گردی است. اگر به هنرهای تجسمی آن هم از نوع مدرنش علاقه‌مندید، شک نکنید که اولین مقصد شما در میان موزه‌های کل آسیا، باید موزه هنرهای معاصر تهران باشد. این موزه دارای گنجینه‌ای بی نظیر از هنر معاصر غربی‌ و میزبان آثاری از هنرمندانی است که نام آن‌ها را در سر تیتر اصلی کتاب‌های تاریخ هنر می‌یابید! با مجله گردشگری سفرزون همراه باشید تا با قدم زدن در گالری‌های موزه هنرهای معاصر، بخشی از شگفتی‌های این موزه را به شما نشان دهیم.

موزه هنرهای معاصر تهران در سال ۱۳۵۶، به کوشش و ابتکار فرح دیبا در گوشهٔ غربی پارک فرح (بوستان لاله کنونی) در امیرآباد تهران افتتاح شد. بنای موزه را کامران دیبا در سبک معماری مدرن و با الهام از بادگیرهای کویری ایران طراحی کرد. این موزه شامل گنجینه‌‌ای شگفت‌انگیز از هنر مدرن و مالک یکی از ۵ تا ۱۰ مجموعهٔ مهم هنر نوگرا در دنیاست. آثار مهمی از جنبش‌های هیجان‌نمایی انتزاعی، پاپ آرت، مینی‌مالیسم، هنر مفهومی، و فوتورئالیسم در این موزه به چشم می‌خورد. در گنجینهٔ دائمی موزه بیش از ۳۰۰۰ اثر ارزشمند از نخبگان هنرهای تجسمی ایران و جهان حفاظت می‌شود که نزدیک به ۴۰۰ عدد از آن‌ها، دارای ارزش استثنایی غیر قابل قیمت‌گذاری هستند.

شروع موزه از باغ مجسمه

موزه هنرهای معاصر در زمینی به وسعت دو هزار مترمربع با فضای سبزی پیرامون آن طراحی شده است. این فضای سبز و زیبا به باغ مجسمه معروف است و شامل تندیس‌هایی ارزشمند از هنرمندان پر آوازه معاصر ایران و جهان از جمله هنری مور، آلبرتو جاکومتی و پرویز تناولی است. باغ مجسمه محیطی گسترده و چمن‌ کاری‌ شده است که ساختمان موزه در جنوب آن قرار می‌گیرد. محوطهٔ موزه دارای دو ورودی است که یکی در سوی پارک لاله قرار گرفته و دیگری ورودی اصلی است که از سوی خیابان کارگر در غرب ساختمان موزه راه می‌ دهد.

معماری بنای موزه هنرهای معاصر

ساختمان موزه هنرهای معاصر تهران تلفیقی از معماری سنتی ایران و مفاهیم فلسفی همراه با عناصر مدرن است که طراحی و معماری آن به دست کامران دیبا انجام گرفت. دیبا عناصر معماری سنتی ایران، همچون هشتی، چهارسو، و گذرگاه را در طراحی موزه لحاظ کرد و فضاهای درونی موزه را به گونه‌ای طراحی کرد تا «ارتباط میان انسان‌ها و فعالیت‌های آنان» را تقویت کند. نمای بیرونی ساختمان با الهام از بادگیرهای مناطق حاشیهٔ کویر ایران ساخته شده است. طاق‌ های مرسوم روستایی و نورگیرهای برگرفته از بادگیرهای کویری، نقش نوعی هدایت‌ کنندهٔ نور فضای بیرون به درون مجموعه را بازی می‌ کند.

فضای داخلی موزه

معماری نوین موزه هنرهای معاصر در هیچ‌ یک از کشورهای عرب و مسلمان، از جمله مصر و ترکیه همتایی ندارد. ساختمان موزه از دو بخش کلی، یعنی مجموعه‌ ای از فضاهای بسته و حیاط میانی، تشکیل شده است. درون ساختمان، مسیری مارپیج به صورت چرخشی طراحی شده که افراد با پیمودن مسیری با شیب کم، به سوی پایین راهنمایی می‌ شوند. مارپیچ دارای هفت فضا یا گالری اصلی است. فضای نخست سرسرای اصلی ساختمان است که «گالری شماره یک» خوانده ادامه مطلب...